Nieuwsbrief 10
Mijn half jaar in India
Lieve lezers, mijn droom is uitgekomen! Ik ben zes maanden naar India gegaan om verschillende doelen te behalen. De kinderen in Jhansi bezoeken, ervaring op te doen in een ander project, de taal te leren en eventueel een nieuw project opstarten. Dit allen is met succes gelukt. Het idee ontstond vorig jaar tijdens een vergadering van Didi Foundation. Het kindertehuis waar het ooit allemaal mee begon heeft, na zes jaar steun van Didi, een flinke opknap- beurt gehad. We hebben alles kunnen realiseren dankzij onze donateurs en acties door de jaren heen. Met tevreden resultaten wil Didi Foundation meer. Inmiddels, met enige ervaring, durfde ik de stap te zetten. Een half jaar naar India om al mijn plannen te verwezenlijken. Dit is wat ik wilde en ik ben er voor gegaan. Op 21 mei was het zover. Vanaf Düsseldorf vloog ik via Parijs naar Delhi. En vanuit daar met de trein naar Jhansi. Na een kort bezoek aan het kindertehuis ben ik naar Jaipur gegaan. Daar waar ik ruim drie maanden zou gaan wonen en werken als vrijwilliger in een project met straatkinderen. Mijn taak was de tanden schoonmaken van de kinderen. Geen overbodige luxe daar.
In die periode heb ik bij ruim 300 kinderen de tandjes schoon mogen maken. Een grote maar dankbare klus. Na mijn werk ging ik 2 á 3 keer per week naar Hindi les. Blokken van telkens 2 uur. Het was bijna noodzaak om zo snel mogelijk de taal te leren. De kinderen in het project spraken alleen maar Hindi. Ik heb in die periode veel geleerd, gezien en ervaring opgedaan. Wat is het heerlijk om te geven en tegelijkertijd veel te mogen leren.Na drie maanden werken ben ik naar Zuid-India en Sri Lanka gegaan om daar even wat tijd te nemen voor mijzelf. Ondertussen heb ik aan ons ‘nieuwe project’ gewerkt. Het is een project voor straat- kinderen welk idee ontstaan is tijdens deze maanden. We kunnen niet alle kinderen helpen maar voor ons is ieder kind er een! Hierover gaan we jullie binnenkort meer vertellen. Hierna ben ik teruggegaan naar Jaipur. Daar heb ik de laatste weken nog veel tijd in het ‘nieuwe project’ gestoken. Met een tevreden gevoel ben ik per trein naar Jhansi gegaan om de kinderen nog even te zien voordat ik naar huis ging. We hebben wat basis spullen gekocht en doorgesproken wat er volgend jaar nodig is. Voornamelijk nieuwe schooluniformen. Didi Foundation zal het kindertehuis waar ik vandaan kom altijd blijven ondersteunen.
Tevreden kijk ik terug op een bijzondere en onvergetelijke reis. Vol inspiratie, ideeën en met veel energie hebben we zin om onze handen weer ineen te slaan om nog meer kinderen een kans te geven. Ons motto blijft “Wij een kans, zij een kans” U kunt op www.didifoundation.com bij het laatste nieuws mijn maandelijkse verslagen teruglezen.
Veel liefs Stephanie
Rennen voor Didi Foundation
Zondag 13 oktober 2013 vond de 30e editie van De Lage Landen Marathon Eindhoven plaats. Tijdens deze dag liep ook Martijn Lauwen uit Lith, ‘vriend van Didi’ samen met drie andere collega’s van Rabobank Oss mee. Zij deden mee met de estafettemarathon. Ieder nam een gedeelte voor rekening en met succes kwamen zij over de finish. Wat een prestatie! De opbrengst van € 250,- was voor Didi Foundation!
ANBI wetgeving
Vanaf 1 januari 2014 gelden er nieuwe voorwaarden voor een algemeen nut beogende instelling (ANBI). Vanaf die datum moet een ANBI zijn gegevens publiceren. Denk o.a. aan het beloningsbeleid en de financiële verantwoording van elke instelling. Sinds 2008 is Didi ook een ANBI en dat betekent dat u een schenking kunt aftrekken bij de Belasingdienst. We willen dit graag behouden en vanaf 1 januari 2014 zullen dus ook de gegevens van Didi Foundation terug te vinden zijn.
Blog in de Telegraaf
Stephanie heeft een blog bijgehouden over de indrukken die ze heeft opgedaan tijdens haar laaste reis naar India en de verschillen die ze ziet met Nederland. En over Didi Foundation natuurlijk! Scan de QR code voor meer inf
Ashita
Ashita is op dit moment de kleinste kleuter in de groep. Kerst 2010 was ik in India en Ashita was toen nog maar net in het kindertehuis. Piepklein was ze. Op 15 augustus 2010 is ze geboren. Op dezelfde dag dat India in 1947 onafhankelijk is geworden. Een grote feestdag in India maar voor Ashita een zwarte dag in haar net begonnen leventje. De dag dat ze in het ziekenhuis geboren is werd ze meteen achter- gelaten en afgestaan door haar moeder.
In India kunnen vrouwen er voor kiezen om te bevallen in het ziekenhuis en vervolgens het kind (in de meeste gevallen een meisje) daar achter te laten. Iets wat zo ver van ons af staat. Het ziekenhuis neemt in deze gevallen altijd contact op met een kindertehuis in de buurt of plaatsing mogelijk is. Gelukkig was er in St Judes Foundling Home plek voor dit kleine meisje. Ashita groeide op onder de hoede van Polly Didi (de kindernon) en Leema Rose, een van de grotere meiden die eerder centraal in deze rubriek stond. Polly Didi ziet ze ook echt als een moeder. Omringd door liefde van al haar ‘zusjes’ weet ze iedereen om haar vinger te winden. Ze is erg eigenwijs en moest daardoor ook haar plaatsje veroveren in de grote groep. Maar dat is prima gelukt. Ze heeft een tijdje wat achter gelegen in de groei en dat zag je ook terug in haar spraak en aan haar haartjes. Die wilden maar niet groeien. Dit jaar, tijdens mijn laatste bezoek, kletste ze volop en heeft ze eindelijk een redelijke bos met haar gekregen. Vorig jaar was er sprake van een eventuele adoptie naar Dubai. Dit ging uiteindelijk helaas niet door.
We blijven hopen voor haar dat ze toch nog geadopteerd gaat worden in haar kinderjaren. Ook al hebben de kinderen het relatief goed in het kinder- tehuis, ze zijn uiteindelijk toch beter af in een liefdevol gezin waar ze alle kansen in het leven gaan krijgen. Dit gunnen we Ashita zeker ook!
Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!
