Nieuwsbrief 12

Hoe zit Het nieuwe project in elkaar
Stephanie heeft ons nieuwe project begin dit jaar zelf bezocht in Jaipur. Een indrukwekkende tijd waar ze veel heeft mogen zien en ook veel geleerd heeft. Een bijzondere reis met mooie ervaringen. In 2013 heeft Stephanie al kennis gemaakt met dit project. Een mooi project waar ze meer van wilde weten. Jaimala, de vrouw die dit project samen met haar man heeft opgericht heeft een boek geschreven over het ontstaan van dit project. Sinds 2013 is er contact gebleven tussen Didi en dit project. Het bezoek maar ook dit boek inspireerde Stephanie.

‘We wilden producten uit India verkopen die gemaakt zijn op een eerlijke manier. De olifantjes zijn het geworden. En bij Jaimala konden we ze laten maken. Er is veel contact geweest en na enkele maanden is het ondersteunend project van start gegaan. Binnen een paar maanden tijd mochten we 500 kleurrijke olifantjes in Nederland ontvangen, klaar voor de verkoop. Het project in Jaipur maakt voor een eerlijke prijs deze olifantjes en met de opbrengsten kunnen wij weer meerdere projecten ondersteunen’. Vol energie en vertrouwen staan we achter dit nieuwe project. Een prachtig begin van 2015! Daarnaast blijven we natuurlijk het kindertehuis in Jhansi ondersteunen. Het nieuwe project biedt op drie verschillende gebieden hulp en kennis.

Project 1: kinderopvang
In een buitengebied van Jaipur heeft deze stichting jaren geleden een groot stuk grond gekocht. Ze bieden permanent onderdak aan 130 kinderen in de leeftijd van 3 tot 18 jaar. Op een deel van het stuk land staan kleine huisjes ingericht met stapelbedden. En een aparte kamer waar een volwassene slaapt. De kamers zijn erg netjes en schoon. Ze hebben allemaal een eigen kast met opbergruimte. En er is een aparte douche- en toiletruimte. Naast deze huisjes staat een grote open keuken waar de Nepalese Ravi iedere dag voor alle kinderen en personeel kookt. Een ware dagtaak om drie keer per dag een gezonde maaltijd te verzorgen. Ze eten allemaal hetzelfde i.v.m. het grote aantal waarvoor gekookt dient te worden. Maar wel met de mogelijke variatie. Door ieder kind een eigen taak te geven leren ze om een steentje bij te dragen in het dagelijkse leven. Van alle kleren wassen en de kleine kinderen helpen tot het schoonmaken van de kamers en de beesten verzorgen. Zo blijft alles draaiende. En deze verantwoordelijkheid maakt ze trots en zelfverzekerd. Deze kinderen zijn allemaal wees. Of de ouders zijn overleden of de zorg voor de kinderen is binnen het gezin niet meer mogelijk. Het gevolg is dat er broertjes en zusjes samen binnen worden gebracht. Ze krijgen, voor zover mogelijk, onderdak, eten en de nodige zorg en aandacht. Op het stuk grond is ook een school gebouwd waar de kinderen dagelijks onderwijs krijgen. Didi Foundation gaat deze kinderen ondersteunen met de aanschaf van schooluniformen en lesmateriaal. Omdat het volgen van onderwijs erg belangrijk is in India, willen wij ook met deze ondersteuning beginnen.

Project 2 : alleenstaande vrouwen/prostituees begeleiden en helpen aan een veilige werk omgeving
Als alleenstaande moeder in India heb je het niet makkelijk. Je krijgt weinig of geen steun en wordt vaak buitengesloten. Werken gaat niet omdat je de zorg hebt voor je kinderen. De naaste familie kan vaak ook geen hulp bieden omdat ze zelf al met moeite voor een eigen gezin kunnen zorgen. Kinderen worden vaak van school gehouden om te bedelen op straat of de kinderen worden soms zelfs verkocht. Dit zijn slechts voorbeelden van wat er met deze kinderen kan gebeuren. Sommige vrouwen komen terecht in de prostitutie. Makkelijk geld verdienen aan of buitenshuis. Het project geeft deze vrouwen de mogelijkheid om hiermee te stoppen en een opleiding te krijgen in een naai ateliers. Zo verdienen ze een eigen salaris en kunnen de kinderen naar school in het project. Het is helaas vaak een lang proces voor ze helemaal eruit stappen. Geld gaat voor alles, ook al weten ze diep van binnen dat dit ook niet de weg is. Ze krijgen in het project daarom wekelijks voorlichting waarom het belangrijk is om uit deze wereld te stappen. Een aantal vrouwen woont permanent in het project. Op het stuk land is er naast de school en kinderopvang ook een naai atelier. De vrouwen maken prachtige handgemaakte spullen en verkopen deze in de winkel die ook bij het project hoort. Of ze maken voor afnemers, zoals wij nu, 500 olifantjes. Daar zijn ze maanden mee bezig en creëren ze dus een inkomen. De vrouwen die permanent op de campus wonen slapen ’s nachts bij de groepen kinderen zodat ze niet alleen zijn en de vrouwen hebben hun eigen onderdak en kamer. Zo zorgt iedereen voor elkaar. De olifantjes zijn te bestellen via onze website.

Project 3 : vrachtwagen project
Het derde project is gericht op vrachtwagen- chauffeurs. Vrachtwagenchauffeurs in India zijn soms weken van huis. Onderweg pikken ze vaak meisjes op die besmet zijn met HIV. Dit brengen ze bij thuiskomst vaak over op hun eigen vrouw. Het trieste gevolg is vaak dat een of soms beide ouders overlijden aan de gevolgen van HIV. De kinderen worden zo, ook op latere leeftijd, nog wees. In een buitenwijk van Jaipur bestaat een informatie- centrum waar mannen zich anoniem kunnen laten testen op aids. Als na een bloedtest blijkt dat ze HIV positief zijn kunnen ze kosteloos een behandeling krijgen die wordt vergoed door de regering. Ze krijgen een HIV document zodat ze overal in India hun behandeling voort kunnen zetten. In dit informatiecentrum krijgen ze voorlichting wat de gevolgen zijn van onveilige intimiteit. Simpel uitgelegd met tekeningen en het gratis verstrekken van condooms. Het ziekenhuis in Jaipur heeft nu een bereik van +/- 1000 mannen per maand. Het taboe wordt langzaam aan doorbroken.

Het verhaal van De 5-jarige Balraj
Balraj kwam op een doordeweekse dag samen met zijn vader (dat dachten ze in eerste instantie) aan de hand in het ziekenhuis van het vrachtwagenproject. De man kwam voor een HIV test. Een ongewoon beeld want Balraj hoorde eigenlijk op school te zitten. De man liet zijn kind achter in de wachtkamer en ging naar binnen voor de test. Balraj zat daar alleen te wachten tussen allemaal mannen. De arts van het project vroeg aan de vader waarom het kind niet op school zat. Hij antwoordde hopeloos: ‘ik ben zijn oom. Zijn ouders zijn gestorven aan aids en niemand kon voor hem zorgen. Ik heb destijds aan mijn broer beloofd dat ik de zorg op mij zou nemen’. Balraj woonde en leefde dus al twee jaar bij zijn oom in de vrachtwagen. De vrachtwagen was zijn huis. Hij at, speelde en sliep daar. Geen enkel dagritme of veilige nachtrust had Balraj. Hij speelde nooit met andere kinderen en had een grote ontwikkelingsachterstand. De arts stelden voor om het jongetje in het project op te nemen waar hij onderdak, school, eten, regelmaat en vriendjes zou krijgen. Met pijn in zijn hart gaf zijn oom Balraj over aan het project. Hij besefte dat dit het allerbeste was voor de kleine jongen. Balraj is de eerste week ontroostbaar geweest. Hij huilde alleen maar dat hij terug naar ‘zijn’ vrachtwagen wilde. Niets was goed in zijn ogen. Erg begrijpelijk als je niet beter weet. Na een week gaf hij de strijd op. Nu is hij een blij en vrolijk kind. Hij speelt met andere kinderen, is erg behulpzaam en maakt het goed. Als zijn oom in Jaipur is bezoekt hij Balraj. Hij heeft zijn thuis gevonden en vraagt niet meer naar zijn huis “de vrachtwagen”. Op de foto is Balraj te zien. Helaas had hij net een schommel tegen zijn gezicht gekregen. Hij is gehecht in het ziekenhuis maar het viel gelukkig mee.

OlieBollen aktie
Het gezamenlijke Oliebollenteam van Christelijke Wijngaard gemeente en de PKN kerk hebben op 31 december 3040 oliebollen gebakken, waarvan 1650 stuks voor eigen kerk. Het heeft voor de Didi Foundation een fantastisch bedrag van €602,- euro opgeleverd. Wij willen iedereen van het oliebollenteam, bestellers en uiteraard ook de familie Geelhoed voor het beschikbaar stellen van de schuur, hartelijk bedanken voor deze inzet.