Nieuwsbrief 17

10 jarig bestaan
Een paar weken geleden ben ik weer voor twee weken naar India geweest om een toch wel hele bijzondere gelegenheid samen met de kinderen te vieren. Namelijk het tienjarig bestaan van onze Didi Foundation! Eenmaal in India geland heb ik vier uurtjes op het vliegveld gewacht om vervolgens in alle vroegte de trein naar Jhansi te nemen. Voorafgaand aan dit bezoek ben ik bezig geweest met de voorbereidingen. Er stond, zoals u weet, groot onderhoud op de planning. De offertes waren goedgekeurd, de arbeiders geregeld en de materialen waren bijna allemaal binnen. Een week voor mijn aankomst waren ze al begonnen met het eruit halen van de twee grote vloeren in de slaap- en algemene ruimte. Ruim 15 werkers trotseerde elke dag de hitte van 45 graden! Een groot respect voor hen die dit zware werk verrichten. Alles werd er met hamer en beitel uitgeslagen. We zijn vrijwel meteen na mijn aankomst tegels gaan uitzoeken. Al snel waren we eruit. Het was ook niet de ideale temperatuur om uitgebreid te gaan winkelen. Drie uur later werd alles met kleine vrachtwagentjes bijhet kindertehuis afgeleverd. Het cement was binnen en alles kon van start gaan. Heel leuk om bij de hele opbouw aanwezig te zijn. Ook stond er op onze onderhoudslijst het aanpakken van de toiletruimtes en douches. Als passend sanitair werd een Indiaas ‘hurktoilet’ met doorspoelfunctie gekozen en tegelijk werden er nieuwe deuren gekozen. Dit was echt nodig. De huidige toiletruimtes waren echt aan een opknapbeurt toe. Er waren twee hoge wasbakken om je handen te wassen. De kleintjes wasten dus vaak hun handen niet. Ook voor hen is er nu een laag wasstraatje gemaakt met kraantjes erop. Na een week begonnen ze met tegelen in het grote slaapgedeelte. Voor iedereen een flinke verandering na 50 jaar in het kindertehuis. Het enthousiasme was duidelijk te merken! Tijdens de werkzaamheden sliep iedereen in dezelfde kamer. Denk hierbij aan 25 personen in een kamer van 40 m2. Een complete sauna volop gezelligheid. Het was vakantietijd dus iedereen was ook de hele dag thuis. Pas na 16.00uur konden ze buiten spelen omdat dan pas de zon een beetje onderging. Een aantal dagen later ben ik op bezoek geweest bij Pinky en haar adoptieouders. Ze wonen ook in Jhansi.

Met een warm welkom werd ik ontvangen in hun grote villa. Deze staat in een veilige en kindvriendelijke straat. Ik herkende haar bijna niet meer terug. De familie is erg welvarend en heeft dus behalve veel liefde ook alles te bieden voor de toekomst. Ondanks haar blijvende complicaties (wat voor de ouders geen probleem was) zal ze alle extra zorg krijgen die ze nodig heeft. Zeker in India is het fijn dat hulpbehoevende kinderen dezelfde kansen krijgen in het leven. 

De dagen verliepen goed. De werkers waren iedere dag bezig en ik was volledig betrokken bij de verbouwing. Ik kon mijn ideeën overbrengen en vond het ook erg interessant om te zien hoe ze te werk gingen. Een paar dagen later was de vloer gelegd in het slaap- vertrek en begonnen ze met de algemene ruimte en het renoveren van de drie toiletten op de tweede verdieping. Voor de algemene ruimte had ik een speciale vloer uitgekozen met een mooi patroon erin. Na wat gerekend te hebben bleek dat we eigenlijk nog geld over hadden. Meteen hebben we er over nagedacht wat we er mee zouden gaan doen. We hadden ook nog genoeg tegels over. Omdat de werkers er toch waren hebben we met de aannemer gesproken om drie douches en vier toiletten extra te laten bouwen. Deze kwamen als verlengstuk van de huidige douche en toiletten. dat betekende dus dat er een volledige wand uit moest om zo een doorgang te maken naar de nieuwe toiletten. Aangezien er steeds meer meisjes een leeftijd bereiken dat ze ‘volwassen vrouwen’ worden is een sanitaire ruimte met privacy geen overbodige luxe. Gelukkig was ik nog daar toen de vloer werd gelegd in de algemene ruimte. De tegels werden namelijk gelegd op een door hun zelf bedacht patroon. Ik schrok en moest ook wel weer lachen. Gelukkig hebben ze meteen de tegels er uitgehaald en ze zijn opnieuw begonnen. Ik heb er heel wat uurtjes bijgezeten voordat ze zagen wat ik bedoelde. Wat zou het jammer zijn als ik in december zou komen en er is niets te zien was van het hele patroon.

De verbouwing is nog steeds niet helemaal klaar. Ik heb nu nog bijna dagelijks contact met de zuster over de werkzaamheden en wordt met foto’s en video’s op de hoogte gehouden. Het is meer geworden dan dat op de planning stond. Het 10jarig bestaan is hiermee optimaal benut. ik voel me zo trots als ik in het kindertehuis rondloop. Dankzij jullie is er door de jaren heen al heel wat gedaan voor de kinderen. Ik kan niet uitleggen hoe dit voelt. Maar wat ik wel kan zeggen vanuit mijn hart, is dat ik iedereen zo enorm dankbaar ben! “Ik een kans, zij een kans” dat motto geldt nog steeds.

Samen met de kinderen
Mijn aankomst in India voelt altijd als magisch. De geuren en kleuren bij het openen van de vliegtuigslurf prikkelen al mijn zintuigen. De verbondenheid met het land blijft intens. In het kindertehuis voelt het als thuiskomen. Iedereen is hyper en wilt alles vertellen en laten zien. Het was wel even wennen dat ze nu, vanwege de verbouwing, allemaal samen in een klein vertrek zaten. De hoge temperatuur van 45 graden hield iedereen ook binnen. Iedere dag nam ik wat uit mijn koffer mee naar het kindertehuis om onszelf binnen te vermaken. Ook ik werd bezig gehouden met dansles. Ze moesten veel oefenen voor een dansoptreden dat binnenkort ergens werd gepresenteerd. Ook had ik aangekondigd dat er op zondag een groot Didi feest zou zijn in het kindertehuis. Iedereen was druk mee aan het knutselen om de feestzaal mooi aan te kleden.Tussendoor had ik tijd om een paar grote kinderen om de beurt mee te nemen naar een lunchbar om samen even uitgebreid bij te kletsen. Ze mochten kiezen waarheen en bestellen waar ze zin in hadden. Ik noemde die middag ook ‘hun’ middag. Het klinkt gek maar dit gebeurt alleen als ik er ben. Iedereen koos voor dezelfde lunchbar. Een leuke gezellige gelegen- heid. Het is interessant om hun ontwikkeling te volgen. Hoe ouder ze worden hoe meer interactie je met ze hebt. Ze zijn ook bijna klaar om het kindertehuis te verlaten voor hun vervolg opleiding. Iets waar ze hele gemengde gevoelens over hebben. Tja, als je altijd met zoveel kinderen om je heen leeft en dan ineens op jezelf aangewezen bent, is dat ook niet niets. Maar we blijven de kinderen volgen en bijstaan, indien nodig.

Het feest!!!
Het was even wat werk, tussen alle andere bezigheden door, om voor 60 mensen een feestmiddag te organiseren. Maar met hulp van de zusters en de kinderen was de voorpret al een feest. Ze hadden allemaal ideeën en wensen hoe deze middag eruit zou moeten zien. De zusters hadden maar één wens...dat ik in Indiase kledij zou verschijnen op het feest. Ze namen mij mee naar verschillende Indiase kledingwinkels. De mensen in de winkel snapten er niets van. Ze trokken mij van alles aan maar niets vond ik leuk. Veel te zwaar, te veel steentjes, glittertjes en veel te warm. Uiteindelijk heb ik zelf wat uitgezocht van dunne stof. De taart had ik al twee dagen eerder besteld. Een ‘black forest’ taart van 3 kg moest genoeg zijn voor iedereen. Uitgebreid boodschappen gedaan met de wensenlijstjes van de kinderen. Zelf had ik vanuit Nederland al versiering, bordjes, kaarsjes en aankleding meegenomen.
Op de grote dag was iedereen druk met het versieren en aankleden van de ruimte. Tijdens het versieren viel de stroom nog eens uit, waardoor de ruimte één grote sauna werd! Ik had voor alle kinderen een nieuw T-shirt gekocht en voor de drie jongetjes een nieuw broekje erbij. Het feest begon en ze hadden bedacht dat ik als laatste binnen mocht komen. Zodra ik binnen kwam begon een verrassingsoptreden. Na het optreden kreeg ik een uitgebreid dankwoord van de zusters. De kaarsjes werden uitgeblazen en de taart werd aangesneden samen met alle kinderen, de zusters, de zusters in opleiding, de keukenmeiden en de tuinmannen. De muziek ging aan en het was de hele middag feest! Iedereen heeft ontzetend genoten.

Toekomstplannen
We hebben tijdens mijn verblijf goed gekeken wat de volgende prioriteit is. Niet alleen om te investeren maar ook om uiteindelijk geld te besparen. Op deze manier kunnen ze zelf dan bepaalde benodigdheden financieren zonder onze hulp. Zonnepanelen zijn op lange termijn kostenbesparend. Uitgerekend gaat dat het kindertehuis ruim iedere maand € 150,- besparen. We zijn bij het bedrijf geweest (hier hebben we al eerder goede zaken meegedaan) om hier meer informatie over te krijgen. We hebben ze laten komen om op te meten hoeveel batterijen er nodig zijn en op basis daarvan is er een offerte gemaakt. Het is een grote investering maar uiteindelijk betaald het zich weer terug.

Kent u mensen of bedrijven die ons hier mee willen helpen? .... Breng ons in contact met deze mensen. Op zondag 3 september wordt er weer een fietstocht georganiseerd door de interparochiële werkgroep MOV. Later meer info. U bent er toch ook bij?

Veel liefs Stephanie